അച്ചടക്കത്തിൻ്റെ നൃത്തം
അമ്പലമണികൾ മുഴങ്ങുകയും, ചെണ്ടമേളത്തിൻ്റെ താളം അന്തരീക്ഷത്തിൽ നിറയുകയും ചെയ്തിരുന്ന പുണ്യഭൂമിയായ ഗുരുവായൂരിൽ, ശ്രീദേവി എന്ന യുവ ഭരതനാട്യ നർത്തകി ജീവിച്ചിരുന്നു. സാധാരണ വിദ്യാർത്ഥികളെ അസാധാരണ പ്രകടനം കാഴ്ചവെക്കുന്നവരാക്കി മാറ്റുന്നതിൽ പേരുകേട്ട വിവേകിയായ ഗുരു സത്യദേവൻ്റെ കീഴിൽ അവൾ കുട്ടിക്കാലം മുതൽ നൃത്തം അഭ്യസിച്ചു.
ശ്രീദേവിക്ക് കഴിവുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അവൾക്ക് ഒരു പോരായ്മയുമുണ്ടായിരുന്നു - അവൾ കുറച്ച് വിജയങ്ങൾക്ക് ശേഷം അഹംഭാവം കൈക്കൊണ്ടു. അവൾ നിരവധി പ്രാദേശിക മത്സരങ്ങളിൽ വിജയിച്ചിരുന്നു, ഓരോ തവണ ജയിക്കുമ്പോഴും അവൾ തന്റെ പരിശീലന സമയം കുറയ്ക്കാൻ തുടങ്ങി. "എനിക്ക് ഇതിനകം ചുവടുകൾ അറിയാം," അവൾ സ്വയം പറയുമായിരുന്നു. "കൂടുതൽ ബുദ്ധിമുട്ടേണ്ടതില്ല."
മത്സരം വന്നു. അവൾ ഗംഭീരമായ വേദിയിലേക്ക് കാലെടുത്തുവെച്ചപ്പോൾ, ആദ്യ നിമിഷങ്ങൾ കുറ്റമറ്റതായിരുന്നു - പെട്ടെന്നുള്ള ഒരു തെറ്റ് സംഭവിക്കുന്നതുവരെ. പിന്നെ മറ്റൊന്ന്. താളം തെറ്റി, കാണികൾ ശ്രദ്ധിച്ചു. നിർബന്ധിത പുഞ്ചിരിയോടെ അവൾ തൻ്റെ നൃത്തം പൂർത്തിയാക്കിയപ്പോൾ അവളുടെ ആത്മവിശ്വാസം തകർന്നു.
അവൾ വിജയിച്ചില്ല.
ഹൃദയം തകർന്ന ശ്രീദേവി അമ്പലപ്പടവിൽ ഒറ്റയ്ക്കിരുന്നു, സായാഹ്ന കാറ്റിൽ മിന്നുന്ന വിളക്കുകൾ നോക്കി. ഗുരു സത്യദേവൻ അവളുടെ അടുത്തിരുന്നു, ഒരു നിമിഷം മൗനം പാലിച്ച ശേഷം ചോദിച്ചു, "മോളെങ്ങിനെ പരാജയപ്പെട്ടുവെന്ന് അറിയാമോ?"
ശ്രീദേവി മന്ത്രിച്ചു, "ഞാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല."
ഗുരു തലയാട്ടി. "മോൾ നൃത്തം ചെയ്തത് ഒരു വിജയിയെപ്പോലെയാണ്, ഒരു അഭ്യാസിയെപ്പോലെയല്ല. അതാണ് അഹങ്കാരവും വൈദഗ്ധ്യവും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം."
മാറ്റം വരുത്താൻ ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്ത ശ്രീദേവി കഠിനമായ പരിശീലനത്തിലേക്ക് മടങ്ങി. എല്ലാ ദിവസവും സൂര്യോദയത്തിന് മുമ്പ്, അവൾ തൻ്റെ കാൽചുവടുകൾ, ഭാവങ്ങൾ, ശരീരഭാഷ എന്നിവ മെച്ചപ്പെടുത്തി - അവൾ മുമ്പ് ഒരിക്കലും വിജയിച്ചിട്ടില്ലാത്തതുപോലെ. ദിവസങ്ങൾ കടന്നുപോയി, വിയർപ്പും അച്ചടക്കവും അവളെ പുതിയ ഒരാളായി രൂപപ്പെടുത്തി.
ഒരു വർഷത്തിനുശേഷം, അവൾ വീണ്ടും അതേ ഉത്സവ വേദിയിൽ നിന്നു. പക്ഷേ ഇത്തവണ, അവൾ ഒരിക്കലും തോറ്റിട്ടില്ലാത്തതുപോലെ നൃത്തം ചെയ്തു. ഓരോ ചലനവും ആത്മവിശ്വാസം നിറഞ്ഞതായിരുന്നു, ഓരോ ഭാവവും ശ്രദ്ധ ആകർഷിച്ചു.
അവസാനത്തെ പോസ് നിശ്ചലമായി നിന്നപ്പോൾ, കാണികൾ കൈയ്യടികളാൽ ആർത്തുവിളിച്ചു. ശ്രീദേവി വെറുതെ പ്രകടനം നടത്തുകയല്ലായിരുന്നു - അവൾ വിജയിക്കുകയായിരുന്നു.
