ചിരിക്കുന്ന ബേക്കറി

ഫ്രാൻസിലെ ക്ലെർമോണ്ട്-ഫെറാൻഡ് എന്ന ഉറങ്ങിക്കിടക്കുന്ന പട്ടണത്തിൻ്റെ ഹൃദയഭാഗത്ത്, അഗ്നിപർവത കുന്നുകൾക്ക് ഓരോ പ്രഭാതത്തിലും നേർത്ത മൂടൽമഞ്ഞ് മൂടുമ്പോൾ, മദാമോയിസെൽ ക്ലെയർ എന്നൊരു വൃദ്ധയായ വിധവ ജീവിച്ചിരുന്നു. റൂ ഡെസ് ആർട്ടിസാൻസിലെ ഏറ്റവും ചെറിയ ബേക്കറിയായിരുന്നു അവളുടേത്. അവളുടെ ഗോതമ്പ് മാവ്  അത്ര മികച്ചതായിരുന്നില്ല, ക്രോസാണ്ട് (croissants) ചെറുതായി കരിഞ്ഞിരുന്നു, പക്ഷേ അവളുടെ ചിരി — ഓ, അവളുടെ ചിരി — അതൊരു പ്രാദേശിക നിധിയായിരുന്നു.

ഓരോ രാവിലെയും കുട്ടികൾ അത് കേൾക്കാൻ വേണ്ടി കടന്നുപോയിരുന്നു. ജനലിൽ കൊത്തുന്ന പ്രാവികളെ നോക്കി അവൾ ചിരിക്കും, മാവ് കുഴയ്ക്കുമ്പോൾ കിക്കിളി കൂടും, ദീർഘകാലം മറന്നുപോയ ഒരു ഓർമ്മ വരുമ്പോൾ ചിലപ്പോൾ വിൽപനയുടെ ഇടയിൽ പൊട്ടിച്ചിരിക്കും. "എന്താണ് ഇത്ര രസകരമായത്?" പട്ടണവാസികൾ ചോദിക്കും. അവൾ തോളു കുലുക്കും, "ഒന്നും ഇല്ലാത്ത സന്തോഷത്തിൻ്റെ ഒരു കുമിള."

എന്നാൽ ഋതുക്കൾ മാറിയപ്പോൾ, ക്ലെയറിൻ്റെ ചിരി പതിയെ മാഞ്ഞുപോയി. അവളുടെ പുറം വേദനിക്കാൻ തുടങ്ങി. ഉപഭോക്താക്കൾ കുറഞ്ഞു. ഒരു ഡിസംബർ രാവിലെ, ആദ്യമായി, ബേക്കറി നിശ്ശബ്ദമായി തുറന്നു.

അന്ന് ഉച്ചതിരിഞ്ഞ്, ജൂൾസ് എന്നൊരു വികൃതിയായ പയ്യൻ അവളുടെ പകുതി തുറന്ന ജനലിലൂടെ ഒരു മഞ്ഞുവരമ്പ് എറിഞ്ഞു. അത് അവളുടെ മുഖത്തും ഏപ്രോണിലും തെറിച്ചു. നിശ്ശബ്ദത തളംകെട്ടി — പിന്നെ, ഒരു നേർത്ത ചിരി, അടുപ്പിലെ മാവ് പോലെ ഉയർന്ന്, അലർച്ചയോടെയുള്ള ചിരിയായി മാറി.

ജൂൾസ്, ഞെട്ടിപ്പോയി, ക്ഷമ ചോദിക്കാൻ ഓടി. പക്ഷേ ക്ലെയർ അവനൊരു ചൂടുള്ള ചോക്ലേറ്റ് ബ്രഡ് (pain au chocolat) നൽകി. "നീ എൻ്റെ ശബ്ദം എനിക്ക് തിരികെ നൽകി," അവൾ പറഞ്ഞു.

വാർത്ത പരന്നു. താമസിയാതെ, ബേക്കറി നിറഞ്ഞു — അതിൻ്റെ പേസ്ട്രിക്ക് വേണ്ടിയായിരുന്നില്ല, സന്തോഷത്തിന് വേണ്ടിയായിരുന്നു. സ്കൂൾ കുട്ടികൾ തമാശകൾ പറഞ്ഞു. ഒരു വയസ്സായ വയലിനിസ്റ്റ് രസകരമായ ഈണങ്ങൾ വായിച്ചു. അവളുടെ ചിരി കാണാൻ വേണ്ടി ഒരു കഥകളി സംഘം പോലും അവിടെയെത്തി.

ആ ശൈത്യകാലത്ത്, റൂ ഡെസ് ആർട്ടിസാൻസിലൂടെ വീണ്ടും ചിരി മുഴങ്ങി.

സദാചാരം:

ഏറ്റവും സാധാരണമായ ദിവസങ്ങൾ പോലും, യഥാർത്ഥ ചിരിയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ, അവിസ്മരണീയമാകും.

പ്രചോദനം:

ചിരിയില്ലാത്ത ഒരു ദിവസമാണ് ഏറ്റവും പാഴാക്കിയ ദിവസം. - നിക്കോളാസ് ഷാംഫോർട്ട്