ശീതകാല പ്രഭാതം

1941-ലെ ശീതകാലം പാരിസിൽ പ്രത്യേകിച്ച് കഠിനമായിരുന്നു. കല്ലുപാകിയ തെരുവുകളിൽ ജർമ്മൻ ബൂട്ടുകളുടെ മുഴക്കം, സീൻ നദിക്ക് മുകളിൽ മൂടൽമഞ്ഞിനേക്കാൾ ഭയത്തിൻ്റെ കരിനിഴൽ വീഴ്ത്തിയിരുന്നു. അതിജീവനത്തിനായി പാടുപെട്ടവരിൽ ഒരാളായിരുന്നു മരീൻ, ഒരിക്കൽ സോർബോണിൽ കവിത പഠിപ്പിച്ചിരുന്ന യുവതി. അവളുടെ ഭർത്താവ് ഹെൻറി, ആറുമാസം മുമ്പ് പ്രതിരോധപ്രവർത്തനങ്ങളിലേക്ക് അപ്രത്യക്ഷനായിരുന്നു, അവൾക്ക് പ്രതീക്ഷയുടെ മന്ത്രണങ്ങളും ഉദരത്തിൽ ഒരു കുഞ്ഞുമായി അവളെ തനിച്ചാക്കിക്കൊണ്ട്.

പകൽ സമയങ്ങളിൽ, അവൾ പ്രാദേശിക ബേക്കറിയിൽ ജോലി ചെയ്തു, തൻ്റെ വിശപ്പും ദാരിദ്ര്യവും മറയ്ക്കാൻ. രാത്രിയിൽ, നിരോധിച്ച ഫ്രഞ്ച് സാഹിത്യത്തിലെ പേജുകൾ അവൾ പകർത്തി, അത് പ്രതിരോധ പോരാളികൾക്ക് കൈമാറാൻ. അവൾ അത് ധൈര്യത്തോടെയായിരുന്നില്ല ചെയ്തത്, വിറയ്ക്കുന്ന കൈകളോടെയും നിഴലുകൾ നിറഞ്ഞ ഹൃദയത്തോടെയുമായിരുന്നു.

അവളുടെ മകൻ, ലൂസിയൻ, ഒരു വ്യോമാക്രമണത്തിനിടെയാണ് ജനിച്ചത്. ഡോക്ടർ എത്തിയില്ല. അടുത്ത വീട്ടിലെ പ്രായമായ ആയയായിരുന്നു മെഴുകുതിരി വെളിച്ചത്തിൽ കുഞ്ഞിനെ പുറത്തെടുക്കാൻ അവളെ സഹായിച്ചത്. "സൈറണുകൾ നിലവിളിച്ചപ്പോഴാണ് അവൻ വന്നത്," മരീൻ പിന്നീട് പറയുമായിരുന്നു, "പക്ഷേ ലോകത്ത് ഇപ്പോഴും സംഗീതമുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കും പോലെ അവൻ കരഞ്ഞു."

വർഷങ്ങൾ കടന്നുപോയി. ഒരു പ്രഭാതത്തിൽ, നാസി പതാകകൾ വലിച്ചുതാഴ്ത്തപ്പെടുകയും നോത്ര്-ദാമിൽ നിന്ന് മണികൾ മുഴങ്ങുകയും ചെയ്തപ്പോൾ, മരീൻ തൻ്റെ ബാൽക്കണിയിൽ നിന്നു, ലൂസിയനെ നെഞ്ചോട് ചേർത്ത് പിടിച്ചുകൊണ്ട്. നഗരം ഇപ്പോഴും മുറിവേറ്റതായിരുന്നു, പക്ഷേ പുകയിലൂടെ വെളിച്ചം കടന്നു വന്നു. അന്ന് വൈകുന്നേരം, ഹെൻറി മടങ്ങിയെത്തി — മെലിഞ്ഞും, ചതഞ്ഞുമിരുന്നു, പക്ഷേ ജീവനോടെ.

കുടുംബം നദീതീരത്ത് ഒത്തുചേർന്നപ്പോൾ, വൃദ്ധനായ ബേക്കർ കണ്ണിറുക്കിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, "ഞാൻ പറഞ്ഞില്ലേ, മാഡം. ജ്ഞാനികൾ ഒരിക്കൽ പറഞ്ഞത് വായിക്കൂ..."

"എത്ര ഇരുണ്ട രാത്രിയാണെങ്കിലും അവസാനിക്കും, സൂര്യൻ ഉദിക്കുകയും ചെയ്യും."